OWCZAREK  NIEMIECKI

Charakter rasy owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki ma duży temperament, powinien być zrównoważony, pewny siebie, opanowany i łagodny, o ile nie zostanie sprowokowany. Nerwowość, agresję czy tchórzostwo uznaje się za wady charakteru i psy o takich cechach nie powinny być wykorzystywane w hodowli. Przedstawiciel tej rasy chętnie się podporządkowuje właścicielowi, przy czym samce mają z reguły silniejsze charaktery, a suki są bardziej uległe.

Pies rasy owczarek niemiecki jest oddany właścicielowi i lojalny wobec wszystkich członków rodziny. Dobrze dogaduje się z dziećmi, jest wesołym i tolerancyjnym towarzyszem ich zabaw, ale z uwagi na rozmiary i siłę czworonoga trzeba te kontakty nadzorować. Dzieci nie powinny same wydawać mu poleceń ani wyprowadzać go na spacery. Poza tym należy wiedzieć, że owczarek niemiecki może potraktować obce maluchy jak intruzów, zwłaszcza jeśli pilnuje terenu czy rzeczy właściciela.

Umiejętności:

Owczarki niemieckiesą doskonałymi tropicielami, dlatego sprawdzają się przy wykrywaniu narkotyków, materiałów wybuchowych, substancji łatwopalnych czy odnajdywaniu zaginionych ludzi. Pracują też jako psy służbowe, lawinowe, gruzowiskowe, ratownicy wodni, przewodnicy niewidomych czy pomocnicy osób niepełnosprawnych.

Świetnie radzą sobie podczas szkolenia PT (pies towarzyszący), IPO (pies obronny), PTT (pies towarzysząco-tropiący). Mogą również uprawiać m.in. obedience, agility, flyball, canicross, dogtrekking, mondioring i tropienie sportowe (IPO-FH).

Szkolenie i wychowanie:

Owczarek niemiecki to pies stworzony do pracy. Wyróżnia go duża inteligencja, spostrzegawczość i łatwość uczenia się, dzięki czemu obcowanie z nim jest prawdziwą przyjemnością. Te same cechy sprawiają jednak, że właściciel musi też poświęcić czas na treningi. W Polsce jednym z podstawowych wymogów hodowlanych jest wyszkolenie minimum PT 1 i IPO-V (tylko samce), natomiast licencja wymaga dyplomu użytkowości od obu płci. W ojczyźnie rasy wszystkie psy hodowlane muszą zdać egzamin użytkowy.

Właściciel powinien mieć autorytet, być konsekwentny i pozytywnie motywować psa. Przedstawiciela rasy owczarek niemiecki nie można zostawić samemu sobie ani zawieść jego zaufania. Do prawidłowego rozwoju psychicznego potrzebuje rygoru, którego nie należy jednak mylić z brutalnością. Źle wychowany i traktowany owczarek niemiecki może się stać kłopotliwy dla domowników i otoczenia.

Żywienie:

Dieta owczarka niemieckiego powinna być dobrze zbilansowana, bogata w składniki odżywcze i witaminy. Można mu podawać wysokiej jakości suche karmy dla dużych ras z dodatkiem glukozaminy i chondroityny, dostosowane do jego wieku i trybu życia lub samodzielnie przygotowywać posiłki uzupełniane suplementami.

Ze względu na wrażliwy przewód pokarmowy tych psów, lepiej się trzymać sprawdzonego sposobu żywienia, a zmiany w menu wprowadzać stopniowo. Trzeba też unikać pokarmów, które mogą się przyczyniać do powstawania gazów w żołądku i jelitach. Warto podawać probiotyki regulujące florę bakteryjną przewodu pokarmowego.

BORDER COLLIE    

Umiejętności:

Obdarzony wybitną inteligencją i zawsze chętny do pracy, z wielką łatwością się uczy. Tradycyjne kursy szkoleniowe jednak się dla niego nie nadają – zbyt szybko się nudzi. W jego przypadku najlepsze będą dwudziestominutowe, urozmaicone lekcje odbywające się kilkakrotnie w ciągu dnia.

Pełnię swoich możliwości border collie osiągnie tylko pod okiem doświadczonego przewodnika. Bywa bowiem uparty, co w połączeniu z jego wyjątkowym sprytem i inteligencją daje niekiedy mieszankę trudną do opanowania dla nowicjuszy. W wychowywaniu psa tej rasy bardzo ważna jest zarówno prawidłowa socjalizacja, jak i konsekwencja – nie wolno jednak używać wobec niego siły.

Żywienie:

Dla pełnego energii border collie odpowiednia będzie karma dla psów aktywnych. Do samodzielnie przygotowywanego menu trzeba dodawać preparaty wapniowo-witaminowe zawierające składniki chroniące stawy. Podczas intensywnych treningów lub ciężkiej pracy należy zwiększyć ilość pożywienia.

Pielęgnacja:

Psa rasy border collie wyczesujemy raz w tygodniu, używając grzebienia z obrotowymi zębami, gęstej metalowej szczotki i tzw. filcaka, który służy do rozczesywania kołtunów. W okresie intensywnego linienia czynności pielęgnacyjne trzeba wykonywać codziennie. Border collie kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie, np. z dodatkiem olejku norkowego. Przed suszeniem można użyć płynu antystatycznego lub środka chroniącego sierść przed nadmiernym zmiękczeniem.

MOPS

Charakter rasy mops:

Od swego pojawienia się mops wzbudzał skrajne uczucia – jedni go podziwiali, inni uważali za wybryk natury. Choć ma zatroskany wyraz pyska, mops jest psem pogodnym i pełnym życia. Niech nas też nie zwiedzie jego przysadzista sylwetka – mops to zwierzak obdarzony sporym temperamentem.

Mops szczególnymi względami obdarza wybraną osobę w rodzinie i towarzyszy jej na każdym kroku. Nie przeszkadza to jednak w tym, by był serdeczny również wobec pozostałych domowników. Nie lubi samotności i braku zainteresowania – potrafi okazać, że nie poświęca mu się wystarczająco dużo uwagi. Łagodny i cierpliwy, chętny do zabawy mops będzie doskonałym przyjacielem nawet dla kilkuletnich dzieci. Muszą się one jednak nauczyć odpowiednio z nim obchodzić. Czworonóg tej rasy nie jest kłopotliwym domownikiem. Mops nie niszczy sprzętów, a podczas nieobecności właściciela zwykle śpi, choć niektóre mopsy mogą wykazywać lęk separacyjny.

Umiejętności:

Mops został wyhodowany po to, aby umilać czas właścicielowi. Z czasem ten chiński skarb stał się ulubieńcem europejskich władców, arystokracji i bogatego mieszczaństwa. Nie wymagano od niego spełniania żadnej konkretnej funkcji poza towarzyszeniem człowiekowi. Dziś mops jest przede wszystkim cenionym psem rodzinnym, choć można z nim również pracować – mamy w Polsce kilka mopsów, które zdały egzaminy PT (pies towarzyszący).

Szkolenie i wychowanie:

Pies tej rasy jest inteligentny. Uczy się chętnie, pod warunkiem, że ćwiczenia nie są monotonne i że ma odpowiednią motywację, np. ulubiony smakołyk. Naukę podstawowych poleceń najlepiej rozpocząć już ze szczeniakiem. O sukcesach szkoleniowych w dużym stopniu decyduje więź łącząca psa i właściciela – im jest większa, tym łatwiej wyegzekwować pożądane zachowanie. Mops to pies wrażliwy – nawet podniesiony ton jest dla niego karą.

Zdrowie rasy mops:

W tej rasie nie występują większe problemy zdrowotne, jeśli właściciele odpowiednio dbają o psy. Czasami zdarzają się choroby serca i problemy z układem oddechowym. Przypadłością są też płytko osadzone siekacze i skłonność do odkładania się kamienia nazębnego. Dlatego mopsom powinno się podawać specjalne gryzaki lub od szczeniaka przyzwyczajać do mycia zębów pastą i szczoteczką. Z rzadka mogą wystąpić problemy z wypadającą rzepką i dysplazją stawów biodrowych. Trzeba też zwracać uwagę na duże oczy, które łatwo uszkodzić lub podrażnić.

LABRADOR RETRIEVER

Charakter rasy lablador:

Labrador retriever to pies obdarzony wesołym usposobieniem, przyjacielski, zrównoważony i pełen radości życia. Wrażliwy i przywiązany do rodziny, źle znosi samotność – nie można go izolować ani zostawiać samemu sobie. Jest doskonałym przyjacielem dzieci, cierpliwym i wyrozumiałym. Jego kontakty z kilkulatkami trzeba jednak nadzorować, ponieważ bywa mało uważny i może niechcący je przewrócić. Natomiast starsze pociechy znajdą w labradorze świetnego kompana do zabawy. Najważniejszą cechą charakteru tego psa jest łagodność w stosunku do ludzi, dlatego labrador retriever nie sprawdzi się w roli stróża – zarówno gościa, jak i intruza powita równie entuzjastycznie.

Labradory odznaczają się żywiołowością i dużym temperamentem. Szczenięta i młode psy są ruchliwe i absorbujące. Z wiekiem labrador retriever staje się bardziej stateczny, ale nawet wówczas potrzebuje dużo ruchu. Nie zadowoli się krótką przechadzką na smyczy – codziennie trzeba zapewnić mu 1-2-godzinny aktywny spacer.

Umiejętności:

większość labradorów to psy rodzinne, ale ich inteligencję, doskonały nos i precyzję w wykonywaniu poleceń wykorzystuje się w wielu dziedzinach życia. Wykrywają narkotyki, materiały wybuchowe, substancje łatwopalne czy wycieki gazu. W Skandynawii używano labradorów nawet do odnajdywania pleśni w konstrukcjach drewnianych, a na Wyspach Brytyjskich – wilgoci w murach.

Szkolenie i wychowanie:

Labrador retriever to jedna z najszybciej uczących się ras. Wyhodowano ją do ścisłej współpracy z człowiekiem, dlatego labki najszczęśliwsze są wtedy, gdy mogą coś robić. Obdarzone dużą inteligencją, ale jednocześnie dość uparte, labradory wymagają konsekwentnego, lecz łagodnego traktowania. Polecenia wykonują chętnie i dokładnie, a ulubiony smakołyk i pochwała właściciela są dla nich najlepszą motywacją do nauki. Szkolenie powinno być urozmaicone, ponieważ monotonne ćwiczenia mogą je znudzić. Labrador retriever nie toleruje przymusu fizycznego, może wówczas odmówić współpracy.

Szczenięta wymagają stanowczego wychowania, ale nie powinno się ich prowadzić zbyt twardą ręką. Od początku trzeba wyznaczyć jasne zasady, których należy konsekwentnie przestrzegać. Labrador retriever – mimo wrodzonej łagodności – ma silny charakter i szybko wykorzystuje wszystkie błędy właściciela. Bardzo ważna jest socjalizacja – malucha należy zabierać w nowe miejsca, umożliwić mu kontakty z ludźmi i innymi psami. Naukę posłuszeństwa u labradora najlepiej zacząć już w psim przedszkolu.

Zdrowie rasy lablador retriver: 

Ten silny i odporny pies jest jednak podatny na niektóre schorzenia. Labrador retriever miewa skłonności do dysplazji stawów biodrowych (od 2006 roku u zwierząt hodowlanych wymagane jest obowiązkowe prześwietlenie – dopuszczalny wynik to A, B lub C) i – rzadziej – łokciowych. Niekiedy zdarza się enostoza (młodzieńcze zapalenie kości) i osteochondroza (OCD). Labradory cierpią też na choroby oczu – kataraktę, jaskrę, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazję siatkówki. U psów poddawanych zbyt intensywnym treningom, a także starszych labradorów lub ze sporą nadwagą może dojść do zerwania więzadeł stawu kolanowego.

Po kąpieli w zbyt zimnej wodzie (zimą lub wczesną wiosną) labrador retriever może się nabawić dolegliwości ogona – staje się on wtedy bezwładny, prawdopodobnie na skutek podrażnienia zakończeń nerwowych u jego nasady. Zwykle ta dolegliwość ustępuje samoistnie po kilku dniach. Czasami przytrafiają się też choroby uszu i alergie o różnym podłożu. Jak większość dużych psów, przedstawiciele rasy labrador retriever mogą mieć skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka.